این بادی که در کوچه میوزد

این بادی که مرا به کوچه‌های گمنام تو میاورد

روز اول را پیوند زد

و پیوسته وزید

گفتم: جای دوری نمی روم

چند خیابان پایین تر

این چادر جای دوری نمی‌رود

تنها کشیده میشود
 میان این همه خیمه

کشیده که شد گلویم

نه ! نترس

فریاد نبود

من را میان دست هایم جا گذاشت

گفتم

همین حوالی زندگی‌ می‌کنم

گاهی‌ بیا سراغ ما

خندیدی

و باد از روی شانه‌‌هایم وزیدن گرفت

گرفت

تا لا به لا ی بودم

بوی گس دهد

یادت هست

همین چند سال پیش بود

که گفتی‌

حرف‌ها یت بوی گسی‌ میدهد

بویم که طعم شد

پا به پای حرف‌هایم رفتم

تا این کوچه

که پیوسته باد میوزد در آن

گفتی‌

گاهی‌ خبری بده از روزگار

آخر مگر نمیدانی

روزگار خبر‌هایش را در خورجین پدر

 پنهان کرد و رفت

...
بنا به گفتگو بود
چه کنم اما
حنجره ام مایل است جاری شود

نمي ايستاد به پای خویش

تا کلمه بیرون جهد

مدام می‌گوید جهاد من
 جاری شدن است

از این رو است که این روز ها
شبیه دختران سکوتم
شبیه مادرم

شبیه گبه
 وقتی‌ به آب سپرده شد